Tunalı civarındaki üçüncü dalga kahvecilerin birinin bahçesinde tam 12 dakikadır susuyorlardı. 12 dakikada karşılıklı kaç sigara yaktılar tam sayamadım. Kahve kokusuna karışmış bir ayrılık kokusu geliyordu masadan. Yanımdaki masaya oturmuşlardı, uyulmayan pandemi kuralları nedeniyle aramızda sadece bir metre vardı. Elimdeki kitabı okuyor gibi yapıyor, dikkatle konuşacakları anı bekliyor; resmen onları dikizliyordum. Ama bu eylemi usturupluca yaptığımı sanıyordum; ne olsa “monitoring” konusunda tecrübeliydim. “Belki sendeki kadar güçlü bir ‘biz’ duygusu bende yoktur” diye başladı konuşmasına kadın. Ben geldiğimde onlar oturuyordu, belki de evveli vardı sohbetin, kaçırmıştım. Az önce kahveyle karışık gelen ayrılık kokusu, şimdi kahveyi bastırmıştı. Masalarında ahşap boyunlu bir sürahi vardı, dibinde 1 parmaktan az kahve kalmıştı. Yeni nesil bir ayrılık konuşmasına chemex eşlik ediyordu, belki içindeki çekirdek Kenya’ydı. Bilmiyorum. “Çok bunaldım, başımı camdan çıkardığım her